Joga w moim życiu pojawiła się ponad 20 lat temu, gdy zapisałam się na zajęcia do lokalnego fitness klubu dla kobiet. Spodobało mi się. Bardzo. Ale niewiele wiedziałam. Moja silna sympatia zapewne była podbudowana szybkimi „sukcesami” (dziś wiem, że w jodze nie ma „sukcesów” i „osiągów”, nie ma konkurowania i porównywania sie do innych). Przyrodzona gibkość ciała przynosiła bardzo szybkie efekty na macie i pochwały instruktorki. To motywuje. Niedługo potem, wyczerpana pracą w mediach i tempem stolicy trafiłam na swój pierwszy kurs „Sztuki oddechu” międzynarodowek fundacji Art of Living (powtarzać go będę potem kilka razy), gdzie odkryłam całkiem inny wymiar jogi - jogi jako pradwanej filozofii opanowania zmiennych stanu umysłu i duchowej ścieżki ku szczęściu.
Praca z oddechem (pranayama) były dla mnie milowym odkryciem. Samym oddechem potrafiłam regulować swój nastrój i poziom stresu. Oddech przywracał mi świadomość i uważność. I radość życia. Ale by coś działało, trzeba zachować konsekwencję. A ja byłam raz bliżej, raz dalej jogi. Czasem na wiele miesięcy zupełnie o niej zapominałam, zastępując radość i spokój po medytacji, euforią po drinkach i imprezach.
Okazjonalnie jeździłam na wakacyjne kursy, zapisywałam się raz po raz na jakieś warsztaty. Często zmieniając miejsce zamieszkania, zmieniałam też szkoły i nauczycieli. I style jogi. Nie zachowywałam ciągłości. Mimo wertowania jogicznych książek na własną rękę i słuchania wykładów, wciąż uważałam, że joga to głównie elastyczność i jesteś w niej dobry, o ile się dobrze zginasz. Oczywiście czułam, że joga działa na głębszym poziomie, bo skąd ten spokój, poczucie harmonii i dobrostanu po zajęciach? Skąd, tak rzadkie na co dzień, poczucie przynależności do świata po medytacji? Ale nie drążyłam tego. Nie miałam mentora. A świat miał wciąż do zaoferowania tyle bodźców, używek, zdarzeń…
Wracając do mentora - nie znam w Polsce szkół jogi, które równolegle z praktyką uczą filozofii jogi. W kulturze indyjskiej właśnie od tego jest mistrz - ten, który oświeca ciemność naszej ignorancji. Od przekazania wedyjskiej wiedzy jest wysokiego stopnia nauczyciel, oświecony. Po to najlepiej jechać do Indii. Nie pojechałam do Indii, do Indii poleciałam potem, sama i na długo. Ale na początku wyjechałam na Sri Lankę i tam znowu miałam przeżycia kluczowe i transformujące. Hinduskie mantry uwolniły we mnie nieznany lub po prostu zapomniany wymiar mojego istnienia. Znowu zaczęłam ćwiczyć jogę. I zaczęłam zgłębiać jej duchowy wymiar. Znowu nurkowałam w błogości. I indyjskich tekstach.
"Joga to praca na macie, a nie w blibliotece" - przekonywano mnie często. Znałam więc nazwy kluczowych mięśni, co ułatwiała rygorystyczna i lubiana przez mnie praktyka jogi Iyengara, a nie do końca umiałam wymienić 8 ramion jogi. Bo i nikt tej wiedzy ode mnie nie wymagał, w przeciwieństwie do stania na głowie. Żyłowałam ciało, ale wciąż miałam głód poznawczy. Co z tego, że kupowałam przez internet anglojęzyczne książki, dzieła jak „Hatha Yoga Pradīpikā", kiedy teorii nie umiałam przełożyć na życie. Nie sądziłam wszak, że te wszystkie egzotyczne rzeczy, jak choćby krije, czyli oczyszczania, można wprowadzić w codzienność. Nie sądziłam, że pewnego dnia będę przed lustrem czyściła sutrą (gumowym sznurkiem) zatoki, przeciągając jeden jej koniec przez dziurkę w nosie, drugi zaś przez gardło. Nie sądziłam, że z czasem całkowicie przestanę pić alkohol, jeść mięso, i zacznę wstawać o 5.30 by codziennie, gdy miasto śpi, przez 1,5 godziny praktykować asany, oddechy, wreszcie najwazniejsze: medytację.
Radykalne? Straszę? Wcale nie. Zanim ta "egzotyka" stała się moim chlebem powszednim, postanowiłam zostać… nauczycielką jogi. Postanowiłam nią zostać tylko z jednego powodu, o którym wiele napisałam wyżej - chciałam wiedzieć więcej, a nie było innego sposobu by tę wiedzę posiąść.
Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek będę uczyła. Nie miałam takich ambicji, miałam w życiu wiele innych rzeczy do ogarnięcia: firmę, pisanie, dom, dziecko. Kurs nauczycielki miał pogłębić moją własną praktykę. I zrobił to. Bardziej niż zakładałam. Był kolejnym przełomem. Ponad 5 tygodni w odciętych od świata górach i musztrze dosłownie wojskowej całkowicie mnie przetrasformowały. A indyjski egzamin państwowy, do którego podeszłam i który zdałam z sukcesem, zmusił mnie do ogromnego wysiłku intelektualnego i pracy z pamięcią - dziś przez sen recytuję fragmenty „Jogasutr” Patandżalego w sanskrycie (w dodatku rozumiejąc ich sens;).
Ale certyfikaty są najmniej potrzebne, bo i rzadko, kto ich żąda. Najważniejsza okazała się dla mnie świadomość, że joga to nie asany i elastyczność ciała, to nie poty na macie, które zresztą bardzo lubię. Nie tylko. Joga to sposób życia. To droga do wolności. To zasady etyczne, moralne. To praca z umysłem. To połączenie z innymi istotami i współczucie. Joga to droga, ale nie cel dotarcia. To zdarcie kurtyn iluzji, która nas unieszczęsliwia. Zrozumiałam też, że nauczyciel najwięcej uczy się ucząc innych. I tak stałam się nauczycielką jogi.
